Guerrillamarketing is een marketingtechniek om met beperkte middelen een groot resultaat te bereiken. De term is afkomstig uit de oorlogsvoering, waar het Spaanse woord guerrilla gebruikt wordt om een bepaald type oorlog te beschrijven, waarbij kleine groepen strijders een veel groter leger effectief op afstand weten te houden.

Ik schreef eerder in een reactie op een post op deze blog dat ik op dit verschijnsel, door ons in het verleden ook al diverse keren toegepast, terug zou komen. Waarom? Omdat ik erin geloof en omdat onze branche er een is van beperkte middelen. Het zou dus door iedereen met het grootst mogelijke enthousiasme omarmd moeten worden.

Ik kwam voor de eerste keer met de term Guerrillamarketing in aanraking toen ik van mijn moeder een pocket boekje kreeg met de gelijknamige titel, geschreven door ene Jay Levinson. Nee, nee, voor zover ik weet géén familie van. Het begon al goed, want het boekje was gratis en door mijn moeder gevonden tijdens haar werk voor een boekenverkoopweekend van St. Vincentius of een dergelijke soort vereniging. Dat boekje is volgens mij nog steeds te koop, de man leeft nog steeds en geeft nog marketing sessies aan huis (maar je moet er wel voor naar Florida meen ik). Het boekje leest snel en gemakkelijk en als je er open voor staat, denk je al gauw “dat kunnen we doen of dat en dat”.

Een van de meest simpele dingen die we ooit gedaan hebben was een dagelijkse activiteit: visitekaartjes steken. Na het sluiten van de winkel in Eindhoven liepen we ongeveer een uur langs elke auto die we konden vinden en deden een visitekaartje onder de ruitenwisser. We begonnen vaak bij het Theater en kozen dan voor een aantal straten. Daar hebben we bewezen klanten door gekregen en ook een keer een brief van iemand die claimde dat zijn ruitenwisser verbogen was. Azijnpissers heb je overal en altijd natuurlijk. We hadden ook speciale kaartjes laten maken voor de High End Show in Duitsland, destijds nog in Frankfurt. We waren daar met een busje naar toegereden met ons winkelpersoneel. Het plan was om voor, tijdens en na het bezoek even “geparkeerde” auto’s te voorzien van een Hifiwinkel visitekaartje. Ik had helaas buiten de waard gerekend. Mijn toenmalige bedrijfsleider en assistent weigereden om dat te doen. Reden? Weet ik niet meer, misschien voelde men zich te goed voor dit soort werk? Ik weet nog wel dat ik toen (en nog) meer dan boos was om de kortzichtigheid waarmee ik geconfronteerd werd vanuit mijn eigen “kamp”. Gevolg was wel dat Dominique en ik kaartjes liepen te steken, terwijl de rest van ons gezelschap in het busje zat te wachten tot we klaar waren om te kunnen vertrekken richting Nederland. Hebben we er Duitse klanten aan over gehouden? Nee, eigenlijk niet. Maar elke auto met een Nederlands kenteken had ook een kaartje gekregen en we zijn er regelmatig op aangesproken dat men het leuk vond een kaartje van Dé HifiWinkel uit Eindhoven te vinden.

De eerste kaartsteek actie betrof “onbekend terrein”, de 2 actie betrof deels bekend terrein. Allebei zinnig denk, zolang er resultaat te behalen is. Ik probeer mijn geheugen op te frissen en in een volgende blog een andere guerilla actie uit het verleden op te halen.