Het was even spannend met een vertraging van British Airways in Amsterdam, maar toch op tijd in London Gatwick aangekomen om in het grote beest van Virgin Airways te kunnen stappen en rechtstreeks naar Las Vegas te vliegen. Omdat we dit jaar een dag eerder zijn als normaal, eigenlijk geen bekenden gezien op Gatwick. Ja, één. Een Engelse journalist die de bijnaam “Meneer Azijn” heeft, dus die hebben we maar even “niet gezien”.
Zoals Rob Wilms afgelopen week bij de plaatjes van Krell opmerkte “Het blijft bijzonder hoe zo’n bak vol met onderdelen zulke prachtige muziek kan voortbrengen!!”, zo denk ik vaak “Hoe is het mogelijk dat zo’n groot dingen met zoveel mensen en spullen erin, even een uurtje of 10-11 gecontroleerd in de lucht blijft hangen en je de halve wereld over vliegt”.
Mijn perfecte recept om lange vluchten kort te maken, is de nacht ervoor niet te gaan slapen, in het vliegtuig een biertje en bij het eten een wijntje te nemen en dan weg te zinken in een lange nachtrust van … één vlucht lang met af en toe een ontwaking om iets te happen.
De landing in Las Vegas was wat ruwer als gewend met zulke grote vogels en het ging gepaard met een beetje slalom effect en hevig remmen. Het applaus van de passagiers (dat doen ze hier nou eenmaal) kwam erg traag en aarzelend op gang, hetgeen ook weer een lachsalvo tot gevolg had. Of het toeval was of een grap van de piloot weet ik niet, maar het eerste liedje wat uit de luidsprekers kwam na zijn welkomstboodschap was “Everybody believes in God” of zoiets. Met weer een lachsalvo van de reizigers als gevolg.
Na het gebruikelijke douane-gedoe wat in Las Vegas ook met meer vrolijkheid gepaard gaat als in de rest van de wereld, stonden we buiten bij een aangenaam temperatuurtje van 18 graden Celcius. Zo, en dát laatste was eigenlijk de reden om alles wat U hier voor gelezen heeft, te schrijven. 🙂
Een eerste groet uit Las Vegas!
Tout a commencé avec du stress, un retard de British Airways au départ d’Amsterdam, une fois à London Gatwick un superbe sprint pour attraper notre connexion avec Virgin Atlantic, vol direct pour Las Vegas dans un super jumbo. Cette année, nous sommes partis un jour plus tôt que les autres années, nous n’avons pas rencontré de connaissances à Gatwick, si ce n’est un journaliste anglais surnommé Monsieur Vinaigre que “nous avons donc pas vu”.
La semaine dernière, lorsque Rob Wilms a vu les photos des monos Krell, il nous a dit : “c’est tout de même extraordinaire qu’un châssis rempli d’autant de composants puisse reproduire si merveilleusement la musique”. Comme lui je pense souvent : “comment est-ce possible qu’un si si gros jumbo avec autant de personnes à l’intérieur et de marchandises puisse pendant 10-11 heures rester dans le ciel et traverser la moitié du monde”.
Ma recette pour transformer un long vol en un court vol est de ne pas dormir la nuit d’avant. Aussi dans l’avion je prends une bière, avec le repas un verre de vin et je m’endors profondément, je ne me réveille que de temps en temps pour manger un bout.
L’atterrissage à Las Vegas a été plus extrême que d’habitude avec un si gros avion. Nous avons eu droit à des slaloms avec des freinages excessifs. L’applaudissement des passagers (qui est une coutume normale ici) a eu lieu bien plus tard et était plus hésitant, ce qui a entraîné un énorme fou rire dans l’avion. Nous ne savons pas si ce fut le hasard ou une plaisanterie du pilote, mais la première chanson qui est sortie des enceintes pour nous accueillir fut “Everybody believes in God” soit “Tout le monde croit en Dieu”. A nouveau tout le monde a éclaté de rire.
Après le passage aux douanes qui est ici beaucoup plus joyeux que dans le reste du monde, nous nous sommes retrouvés dehors avec une température de 18 degrés Celsius. Et tout ce que nous venons de vous écrire, était simplement pour pouvoir vous annoncer qu’il fait 18 degrés ici 🙂
Voila, c’était notre premier bonjour de Las Vegas