Vrijdag was de CES 2012 dus afgelopen. Alles mee ingepakt en de jongens van Upscale Audio met de truck terug naar Upland, wij wat eten en door het casino dwalen. En wat je dan allemaal ziet … Je vraagt je af of tijden veranderd zijn, praat er met elkaar over en zo heb je een handvol herinneringen en onderwerpen om een blogverhaaltje over te schrijven …

Ik herinner me nog dat ik voor de eerste keer richting USA/Las Vegas vertrok … Het was voor mij echt richting FREEDOM. Richting AMERICAN DREAM. Richting keihard werken en met handenvol dollars back home richting Nederland … Nou dat viel zwaar tegen. Noch ik, noch de juffrouw van het reisbureau, noch de KLM dame die mijn papieren controleerde bij het vertrek, hadden eraan gedacht dat ik voor de USA een VISUM nodig had. Een visum? Dát is nou echt iets waar je niet aan denkt als je naar het land van de GROTE VRIJHEID gaat. Wist ik veel … Ik kwam er dus niet in! Pas na 7 uren ondervraging, papierwerk, en een verklaring dat ik speciaal gekomen was om heel veel dure Amerikaans audio apparaten te kopen, kreeg ik een visum van een week … Pfff. Wie had dat ooit kunnen bedenken???

Eenmaal aangekomen in Las Vegas -zonder hotel reservering- wist ik toch nog voor een redelijk bedrag een MOTEL kamer te vinden. Nu staat dat gebouwtje er niet meer en dat is goed voor alles en iedereen. Wat een kampeerpartij binnen 4 muren was dat. Het meest luxueuze was gelukkig het bed en dat bed was zéér intrigerend. Er zat namelijk een kastje aan met een gleufje voor een 25cts munt. Er stond niet bij waar het voor was, dus de investering gewoon gedaan. Tien minuten schudden en trillen was mijn deel. Geweldig! Geweldig gelachen op mijn eentje en meteen bedacht dat ze hier toch wel “apart” waren. Geen vergelijk met de hotelkamers van vandaag. Helaas geldt dat ook voor de prijzen.

Ik had wel meteen een heel goed gevoel in Vegas. Ik had begrepen dat de Mafia de stad in zijn greep had en er borg voor stond dat er geen gerotzooi was. Alle rust die nodig was om met een glimlach op het gezicht iedereen de zakken leeg te plukken. Jaren later zag ik in Vegas voor het eerst een bedelaar op straat. Het was echt een schok voor me. Dat kon toch niet? Vandaag de dag zie je er, net als elders in de wereld, tientallen per korte wandeling.

Natuurlijk was het ook een eerste aanraking met de wereld van het “gokken”. Nee, ik gok niet. Maar toch elk jaar hier en daar voor een klein bedrag geprobeerd om me aan het leven van de hardwerkende hifi-man te kunnen onttrekken. Niet gelukt dus. Er waren momenten om 5-6 uur in de morgen dat ik God bijna van het kruis afsmeekte om me snel die hele berg dubbeltjes te laten verliezen zodat ik naar bed zou kunnen. Niets zo aantrekkelijk als de muziek van de uit de machine vallende munten. Helaas is ook dat niet meer … In stilte schuift er een geprint strookje uit de machine, dat je elders in kunt wisselen. Niet meer rondlopen met dat grote formaat ijsbekers, vol met zware US dollar munten. De grootste stapel ooit gewonnen was een in een gokduel met Jean-Paul Caffi van Jadis, het bedrijf waar Dominique toen nog werkte. We zaten gedrie aan de bar en Dominque stelde voor aan JP om een gokje te wagen. Nou, nee daar had ie geen zin in. Uiteindelijk heb ik hem toch overgehaald om ieder een machine te nemen (naast elkaar) en ieder 100 US $ te “investeren”. Het geratel, gefluit en de muziek begon. De machines kwamen tot leven. De een na de ander kwam op winst of op verlies en omdat de machines toen nog dollars spuwden hadden we af en aan een grote berg dollars voor ons liggen in de opvangbak onder aan de machine. Ik moet niet vergeten te vertellen dat om “jackpot” te kunnen krijgen je de maximale inzet moet spelen per beurt. Bij deze machines 3 dollar dus. Om een lang verhaal kort te maken … JP keek tegen een flinke berg dollars aan en ik … ik had er nog maar 2 in de hand. Wat te doen? Stel dat ik jackpot zou spelen en niks of maar een deel uitgekeerd zou krijgen omdat ik niet de maximale inzet speelde. Ik vroeg beleefd aan JP of ik 1 dollar mocht lenen, hij was akkoord, ik speelde en … had de JACKPOT. Ik dacht dat de machine ontplofte. Er begon een sirene te loeien, de machine schudde, maakte allerlei bijgeluiden en begon enthousiast dollars te spuwen. De Jackpot was tegen de 1500 Dollar en dat had de machine duidelijk niet aan boord. De stroom dollars werd langzamer en langzamer en kreunend kwam de machine tot stilstand. Na deze monetaire ejaculatie werd de rest aangevuld door een van de mensen van het Casino en U kunt zich voorstellen, we voelden ons er goed bij. Ik bedacht me plots dat ik één dollar van JP geleend had, en zonder nadenken nam ik één dollar van de stapel en gaf die aan hem terug en bedankte hem voor het lenen ervan … Als je vandaag de dag een paar dollar aan een machine weet te onttrekken, komt er bijna geruisloos een soort loonstrookje uit en dat kun je dan weer elders inwisselen … :-). Heel anders dus en vooral minder leuk.

Een ander verschil met toen en nu zijn de prijzen. Had je vroeger het idee dat Las Vegas een voordelig uitje was, tegenwoordig zijn de prijzen schrikbarend hoog. Kreeg ik op mijn eerste reis naar Amerika van mijn moeder nog een zak met worstenbroodjes mee (wat een schat hè), nu begint de dag met een kartonnen beker Capucino en een muffin, samen 10 $. Eerlijk is eerlijk, wel héél lekkere koffie en een heel lekker cakeje. Een lunch slaan we meestal over, maar ben je “in gezelschap” en het moet net buiten het cafetaria-niveau, dan “hang” je al snel voor een 75 $ per persoon. In de avond met een glaasje erbij gaat het al snel richting 100 $ per persoon. Marcel zei altijd “Vroeger, vroeger was de gulden van hout”, maar dat geldt zeker ook voor die dollar van toen … Vroeger keek je nog eens naar een mooi jasje of jurkje, vandaag de dag hoor je de verkoper met een uitgestreken gezicht $ 1900 voor een lapje textiel vragen. Nou, Herman slaat wel een beurt over.

En last but not least … De dames. Al eerder schreef ik dat voorheen tijdens de CES ook de Video Adult Show (of zoiets) plaatsvond. Altijd goed voor een of andere hilarische gebeurtenis. Ik weet niet of ik die ooit hier kan / mag publiceren, maar dit jaar werden deze “jongens en meisjes” van (te?) jong tot (zeker) té oud, duidelijk gemist. Het afgelopen weekend was een lang weekend vanwege Martin Luther King Day en het was dus toch druk in de casino’s van Vegas. Je weet niet wat je zag, zeker als je goed keek. En dat doe ik. Maar ook Dominique, Kevin, Laura keken hun ogen uit. Je zag de jonge dames in vol ornaat en dito overgewicht door het casino strompelen. En als ik zeg strompelen, dan bedoel ik dat sommige van hen ondersteund moesten worden tijdens het lopen door hun begeleider of begeleidster. Een rollator zou in veel gevallen op zijn plaats geweest zijn. De snack-welvaart werd pijnlijk duidelijk door allerlei elastiek bij elkaar gehouden, de kleding was afschuwelijk, de te hoge hakken, samen met de te veel te dikke bovenbenen, de reden van het gestrompel, de witte onbedekte benen mogelijk een teken van een of andere “trend”. Hopelijk waait die niet over naar Europa. Je mag in het Casino geen foto’s nemen, maar U zou het ongeloof met mij delen en als iemand zegt “Nee, dat was allemaal georganiseerd vanwege een of andere film die opgenomen werd, dan zou ik het zomaar kunnen geloven”. Jeroen Bosch had hier voor jaren inspiratie op kunnen doen. Gelukkig dat de Casino meisjes, die de gokkende gasten van drankjes voorzien, er zelf doorgaans beter, stijlvoller en spannender uitzien.

Vegas … tot 2013.