Amsterdam, 31 januari 2012, ISE opent haar 2012 deuren. De pas enkele jaren bestaande ISE show is elk jaar groter en drukker bezocht. Petje af voor de succesvolle organisatie. Wie zich wil laten verbazen door de nieuwste technische snufjes op vooral het gebied van beeld en home-automatisation, moet zich hier gewoon laten zien. Dus … vandaag met de trein richting Amsterdam RAI …

In het (verre) verleden was er geen ISE, maar hadden we de Firato. Ik kan me nog de ontsteltenis herinneren toen er geopperd werd dat we het “het komende jaar zonder de Firato moesten doen …”. Onvoorstelbaar, maar tijden veranderen. Toen, en nu nog steeds.

Maar goed, vandaag hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om even de plaats op te zoeken waar we ooit 10 dagen lang, mét diverse avond openstellingen, hebben gestaan. Dat was in de tijd toen we nog geloofden dat onze aanwezigheid op zo’n show, vruchten af zou werpen. We weten inmiddels beter. Maar goed, toch is het leuk om aan terug te denken en die plaats weer op te zoeken. Het zelf ontwerpen van de stand, het maken van de blokken waar die reusachtige Krell Reference versterkers op moesten staan. Dat de buren last hadden van de massaliteit van die versterkers die het zicht op hun concurrerende producten ontnam, was mooi meegenomen. En dan die vrees dat iemand de knop van die peperdure Sequerra tuner zou misbruiken. Dat er een apparaat gestolen zou worden. Etc. etc. Hele families die plaats namen tegenover je stand om de grote zakken frites met mayonaise leeg te maken en die een rotzooi achterlieten alsof er een tiental vuilniszakken van een friettent ter plaatse ontploft waren. En dat alles voorafgegaan door zowat drie maanden van nauwelijks nachtrust, omdat die Firato krant er nou eenmaal moest komen … Dat daar geen Nobelprijs voor bedacht is …

Het einde van deze eerste ISE dag was voor veel mensen een “lopende receptie”. Het is een zakenbeurs en daar waar zakenrelaties elkaar ontmoeten wordt het einde van een werkdag vaak met een hap en slok besloten. En wij? Wij sjokten met een te zware tas folders en apparaten die we van een Russische collega gekregen hadden met het vriendelijke verzoek om te retourneren aan onze gemeenschappelijke Italiaanse leverancier, richting huiswaarts. Morgen weer een dag, weer een dag ISE.

Amsterdam, 1 februari 2012. Zo mogelijk nog drukker als gisteren. Ongelooflijk. En koud. Zeker als je in je onschuld besluit weer de trein te nemen … De dag begonnen met bezoek aan de tandarts assistente. Gezien het weer … “Het is NIET altijd lente in de ogen van de tandartsassistente”. Maar goed, de dag doorgebracht binnen de muren van de RAI en pas om 18.00 naar buiten met een klant om aan de overkant een Koreaans restaurant te bezoeken. Veel Samsung bezoekers daar en veel lekkerder als buiten. Tenminste relatief gezien. Na 15 minuten zie je langzaamaan iedereen bibberend de jas weer aantrekken. Wij inclusief. Aanraadbaar lekker gegeten, maar uiteindelijk toch door en door koud het restaurant verlaten. Buiten nog erger. Niet normaal in de snerpende wind, en eigenlijk toch niet 100% erop gekleed. En dat start het drama NS weer eens. We gebruiken de NS niet veel, maar het is wel altijd RAAK. Of je moet met de bus, of je moet half Nederland door om van A naar B te geraken (via X, Y en Z dus met een hopeloos kijkende conducteur die het ook niet weet, eentje die zegt dat ie onder deze omstandigheden afziet van kaartjes-controle en ons het advies geeft om een formuliertje op te pikken op het station om de kaartjes door NS terugbetaald te krijgen). Heb van heel wat mensen weer gehoord “Nooit meer” en voor nu kan ik me daar wel bij aansluiten. Dus vandaag, donderdag, voor de laatste keer, voor die ene laatste gemiste klant, naar de ISE in Amsterdam. Met de auto … Hopelijk een parkeerplaats te vinden in de RAI …