MOC in Munchen

Maar, man oh man, wat een energie en wat een tijd kost het allemaal. Neem nou zo’n show als die in München, de München High End Show van 2012, die vanaf donderdag aanstaande plaats vindt. Alleen het reizen ernaar toe en terug al. Of je nou met het vliegtuig gaat of met de trein of de auto, het is allemaal even “erg”.

Onze vriend Bert Oling verhaalde eerder deze week in onze email communicatie over zijn treinreis van vorig jaar …

“Vorig jaar hebben we zo’n 6 persoons slaapcoupé geprobeerd. Had zo’n heel speciaal jeugdherberg gevoel. De trein vertrok om 21h15, we moesten meteen naar “bed”, want de bedden waren al uitgeklapt. Maar wij zijn niet van die vroegerds, dus hebben we eerst maar ergens anders in de trein een zitplaats opgezocht. Op daarna op onze normale tijd  – zo tussen 24h00 en 01h00 –  de koffer in. Wat een gehannis en geklim in het donker, ik lag midway, maar het laddertje zat niet goed vast, dus via een speciale trapeze akt voor een 63-jarige, plat op mijn plek. Heb het voordeel dat ik als spoorwegzoon overal slaap, dus maffen geen probleem. Dit jaar maar gewoon slaapstoelen genomen, gewoon heel wat royaler als businessclass vliegen en een dekentje toe.” 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het deed mij weer denken aan die keer dat ik ook zoiets geprobeerd heb. Op de boot naar Engeland had ik mij een plaatsje gekocht in een hut waar -naar bleek- een stuk of wat Angel’s achtige types lagen te snurken. Heb mijn beurt maar voorbij laten gaan onder het mom van “Oh sorry, verkeerde hut”.

Nee, dan is het per auto een stuk comfortabeler. Ooit, toen de Duitse High End beurs nog in Frankfurt gehouden werd, werd ik getroffen door een onverwachte kramp. Niets menselijks is ons vreemd. Helaas op dat moment geen benzine station in de buurt, maar wel een parkeerterrein grenzend aan eindeloze grasvelden. De beslissing was snel genomen. Terwijl ik gehurkt zat in het hoge gras en rondom mij het vrije veld in keek, zag ik het bordje Idar-Oberstein — in vriendschap verbonden met … Vlijmen. Ik denk niet dat iemand mij heeft horen lachen, maar als het wel zo is, dan heeft ie vast gedacht “Verrückte Holländer!”