Het staat me bij, dat hij zoiets zei, toen wij de eerste keer het bedrijf van Wim (Bill) van Drunen bezochten om het even te hebben over een paar luidsprekers voor het bedrijf. En ik kon dus een paar Ecco schoenen, maat 41, uitzoeken in zijn showroom.

Vandaag, 11 Juni, kreeg ik het bericht dat Wim van Drunen, een van onze iets meer opvallende klanten, overleden was. Al eerder hoorde ik van mijn ex Alfred dat het Wim kwa gezondheid niet goed ging, vorige week dat hij getroffen was door een beroerte met later een fatale hartaanval daarop volgend. Wim was dermate afwijkend, boeiend, interessant, ingrijpend, dat ik toch even de tijd wil nemen om over hem te verhalen.

Wim was in de regio Vught – Den Bosch bekend, maar aanvankelijk nog niet voor ons. We hebben hem ontmoet zowat tussen de elektrische schuifdeuren van het toenmalige Casino op de Parade. In het kader van onze “guerilla-marketing”. Wij gaven elke bezoeker een Hifiwinkel visite kaartje en wenste hem of haar een Prettige Avond. Op het laatste moment komt er een BMW aan scheuren, parkeert op GEEN parkeerplek en een klein manneke met een krom sigaartje in de mond stapt uit en wil snel naar binnen. We zeggen: “Dat wordt vast en zeker een verbaal”. Breed grijnzend een “Welnee” terug en pakt ons kaartje aan, kijkt erop, zegt zoiets als “Jullie heb ik net nodig, mijn dealer laat me al tijden zitten, hier is mijn kaartje en neem contact met me op”.  Hij trekt zijn portefeuille en in de consternatie vallen er zowat 100 hele kleine visite kaartjes uit. Aan de voorkant zijn gegevens, aan de achterkant de tekst “Sorry, kon geen grotere kaartjes laten drukken, daarvoor betalen mijn klanten me te slecht”. Om een lang verhaal kort te maken: vanaf de Parade gauw naar huis, allerlei documentatie bij elkaar geveegd, briefje gemaakt en in envelop gedaan. Ik wilde snel zijn. En wat is er sneller dan de post (toen ook al): zelf doen, dus ’s-Nachts om een uur of 2 sloop ik over een donker industrie terrein in Hintham-Rosmalen op zoek naar de brievenbus van het ECCO bedrijf van Bill van Drunen. Ik weet niet of ie een brievenbus had, maar ik heb die niet gevonden. Dus in plastic zak aan de deurknop van de toegangs deur van het bedrijf gehangen en daarna snel -zonder gearresteerd te zijn-, want het is lastig uit te leggen wat je daar doet rond die tijd, naar huis.

Deze eerste kennismaking leverde, als gezegd, zo nu en dan een paar gratis schoenen op. Een aanschaf van een mooie installatie, want Wim was muziekliefhebber in hart en nieren. Vroeger al zanger bij The All Stars (meen ik), (met ook Harrie van Boven), toen wij hem leerden kennen, spelend op een enorm groot orgel pontificaal midden in de woonkamer, en in de jaren daarop volgend, bij enkele gelegenheden waarbij de nieuwste cd van Bill weer werd geïntroduceerd. Bill was de flauwste niet en gebruikte gewoon vakmensen. Denk aan bijvoorbeeld Cor Bakker. Vermeldenswaardig waren zijn feesten thuis. Ook daar niet de minsten die er óók waren. Peter Post, Bill zat ook stevig in de wielrennerij, Thijs van Leer, die de gasten steevast voorzag van een of meer nummertjes kunstfluiten. Of het feest in de Orangerie waarbij hij als een soort Mecenas een jonge Italiaanse kunstenaar introduceerde. Wim deed het groot(s). Soms te groot. Zoals de dag dat hij vertelde dat hij een (oud model) Rolls Royce had gekocht. De garage was te kort … Of het immense kasteel in Normandië dat als conferentie oord moest gaan functioneren. Ik heb alleen het fotoboek gehad en gezien dat ie uitgaf ter gelegenheid van de opening, maar Het Koninklijk Huis had zich er niet voor hoeven te schamen. Niet te vergeten de concerten die hij organiseerde. Ik moet even ver terug in de tijd, maar wat ik me zo kan herinneren hebben we het toch over Scott Hamilton (die met de auto uit Hamburg opgehaald was en in die tijd de fles stevig omarmd had en werkelijk stomdronken stond te blazen – één nummertje maar en het publiek toen bekende dat ie te zat was om verder te blazen en te ruste ging). Wij noemden hem sindsdien Scotch Hamilton. Meer geslaagd was het geweldige concert van Harry Belafonte. Willem zorgde ervoor. En dan deed ie ook nog wat in de voetballerij. Hij sponsorde met ECCO het voetbalteam FC Den Bosch en had 5 jaar lang aldaar een ECCO stadion. Etc Etc Etc.

Het moge duidelijk zijn, Bill van Drunen heeft geleefd, heeft stof doen opwaaien en als ie er was, dan was ie er. Ik ben blij dat een stukje van zijn leven het onze geraakt heeft, we hebben er plezier aan beleefd en ik denk wel dat hij ook plezier aan ons beleefd heeft. Ik weet zeker dat er ook “haken en ogen” geweest zijn, maar bij wie niet?

Wim, Bill namens mijzelf en mijn mensen die je destijds kenden, bedankt en rust zacht! Familie, vrienden, kennissen van Wim, gecondoleerd!