Italiaanse audioproducten weten mij altijd te beroeren. Van het doorgaans prachtige lijnenspel, tot het indrukwekkend mooie materiaalgebruik en een vaak emotionele, rijk getimbreerde weergave. Het merk Sonus faber is wereldwijd één van de meest bekende en befaamde vertegenwoordigers van bovenstaande stroming. Al vanaf dag één staat deze high-end luidsprekerfabrikant namelijk synoniem voor prachtig gestileerde en ambachtelijk vervaardigde luidsprekersystemen met een heel herkenbare, natuurlijk klinkende weergave. Tot 2011 bestond de prijstechnische onderkant van het SF programma nog uit de Liuto en Toy collectie. Maar daar heeft de oogverblindend mooie en gloednieuwe Venere serie halverwege 2012 drastisch verandering in gebracht. In deze test kunt u kennis maken met de eerste twee modellen van de meest betaalbare luidsprekerserie van dit merk ooit.

Eigenlijk kunnen we gewoon stellen dat Sonus faber zich nog nooit zoveel inspanningen heeft getroost om een nieuwe luidsprekerserie op de markt te brengen als bij deze Venere. De moeilijkheidsgraad ligt dit keer in mindere mate bij de technologische know-how – hoewel er zeker mooie materialen en vooruitstrevende techniek zijn gebruikt – als meer bij de kunst om het rode bezuinigingspotlood zo slim mogelijk te hanteren. En dit laatste is veel moeilijker dan het voor een buitenstaander misschien lijkt. Want om fraaie topluidsprekers zoals de Aida of The Sonus faber te kunnen ontwikkelen, is naast veel kennis en financiële middelen ook een duidelijke visie nodig. Ofwel denkbeelden waar je als fabrikant uiteindelijk naar toe wilt . Wanneer het dan om heel goede, maar prijsgunstige producten zoals de Venere serie gaat, loop je tegen heel andere beperkingen aan. Je wilt topkwaliteit maar hebt een beperkt budget. Een van de moeilijke knopen die uiteindelijk zijn doorgehakt, is de keuze om in plaats van in het ‘dure’ Italië, de productie in China te laten plaatsvinden! Ja, U leest het goed. Een Sonus faber lijn die in China wordt vervaardigd. Tot voor een lustrum geleden een ondenkbare keuze, maar door de komst van nieuwe eigenaren, zoals in de volgende alinea beschreven, zijn de bakens verzet en worden er door andere afwegingen ook andere keuzes gemaakt. In dit geval vind ik de beslissing overigens heel legitiem. Vooral omdat hierdoor een aanmerkelijk groter budget beschikbaar is gekomen om te besteden waar dit het meeste zin heeft. Buiten dat, komen er tegenwoordig ontzettend veel mooie en kwalitatief hoogwaardige producten uit deze razendsnel groeiende economische grootheid. De eerste indrukken van de Venere’s, geven dan ook geen enkele bedenking wat betreft de eindcontrole en behaalde kwaliteit.

Fine Sounds

Eén van de redenen van deze voor Sonus faber begrippen drastische besluitvorming, is ontstaan toen een Italiaanse investeerdersgroep genaamd Fine Sounds zo’n 4,5 jaar geleden Sonus faber kocht. Mede onder deze leiding heeft het Italiaanse merk werkelijk vleugels gekregen. Op een goede manier is het hele bedrijf grondig tegen het licht gehouden en waar nodig zijn de werk- en denkwijze aangepast. Vooral de ontwikkelafdeling is flink versterkt en uitgebreid. Hierdoor zijn niet alleen alle bestaande modellen verder gemoderniseerd en verbeterd, maar zijn ook modellen eerst aan de bovenkant van het gamma (Aida en The Sonus faber) en als laatste nu dan in de vorm van de Venere serie, ook aan de onderkant ontwikkeld. Het knappe en slimme daarvan is, dat enerzijds de originele Sonus faber ‘sound’ nog steeds bewaard is gebleven, maar dat deze op een bepaalde manier ook is ‘gemoderniseerd’. Naast het rijke, organische en vloeiende – klinken de modellen nu ook sneller, transparanter en meer expressief. Naast Sonus faber is Fine Sound overigens inmiddels ook eigenaar van Audio Research, Wadia, Sumiko en MacIntosh. Normaliter word ik toch een beetje  argwanend als investeerders zich zo sterk met audio gaan bemoeien. Maar de heren van de Fine Sounds groep spelen het spel blijkbaar heel anders. Anders in de zin dat ze er vooral naar lijken te streven om ieder merk zo dicht mogelijk bij zijn eigen identiteit en waarden te houden. Tot op heden zijn er vooral kwaliteitsverbeteringen doorgevoerd en dat is iets waar uiteindelijk iedereen baat bij heeft. Van fabrikant, importeur, winkelier tot U als consument. Naast Sonus faber komt er verder ook bij Audio Research en Wadia een stroom aan mooie en naar het lijkt steeds betere producten uit. Een pluim dus voor de ondernemerszin en durf van dit, verder wat onzichtbare, financiële gezelschap.

Venere, volledig nieuw maar toch vertrouwd   

Terug nu naar het onderwerp van deze test in de vorm van de Sonus faber Venere 1.5 en 2.5 modellen. Mijn eerste persoonlijke ervaringen met dit vernieuwende tweetal heb ik opgedaan tijdens de begin september 2012 door Rhapsody gehouden Aida en Venere show. Hoewel deze Hilversumse high-end winkel altijd al veel werk maakt van zijn shows, was deze happening absoluut de meest mediterrane en vooruitstrevende ooit. Werkelijk alles was uit de kast gehaald om een echte Italiaanse sfeer neer te zetten, compleet met buiten opgestelde partytenten, een espresso bar, wijnen, versnaperingen en zelfs heuse Italiaanse auto’s en motoren. Hoofdrolspelers waren op deze zon overgoten dag echter de ontzag inboezemende Sonus faber Aida en Venere modellen. Hoewel de laatstgenoemden op dat moment nog in het eindprototype stadium verkeerden, kon er al wel naar geluisterd worden. De Aida was samen met o.a. de prachtige D’Agostino stereo eind- en DarTZeel voorversterker, een droom om naar te luisteren en in mijn opinie in absolute zin één van de beste Rhapsody demo’s van de laatste vijf jaar! Maar ook de Venere modellen lieten zich ondanks het enorme prijsverschil niet bepaald onbetuigd en lieten opvallend veel van de muzikale magie overeind. En dan die oogverblindend mooie strakke vormgeving waar ondanks de sterk vernieuwende ‘touch’ toch alle Sonus faber ingrediënten weer helemaal inzaten. Knap! Aangezien Durob eigenaar Herman van den Dungen ook deze show bezocht, werden we het snel eens over een uitgebreide test van beide modellen. Enkele maanden later is het dan zover en worden door Durob medewerker en dorpsgenoot Richard van Eggelen, een viertal dozen mijn luisterruimte ingedragen. Uit de twee grootste dozen komen volgens verwachting de twee Venere 2.5 vloerstaanders, afgewerkt in smetteloze witte piano lak. De overige twee dozen bevatten de twee standaards (in onderdelen verpakt) en het paar 1.5 monitor luidsprekers dit keer in zwarte piano lak. Richard is zo vriendelijk mij met zijn ervaring te assisteren om vlot en zeker zowel de dozen uit te pakken, als de standaards in elkaar te schroeven. Op zich geen moeilijk karwei, hoewel het door alle ronde vormen wel wat Fingerspitzengefühl vereist om de 1.5 monitor trefzeker op de standaards te schroeven. Maar eenmaal geassembleerd staan er uiteindelijk twee trotse paren luidsprekers te glimmen van trots. En die trots is niet bepaald onterecht, want nog maar zelden heb ik in deze prijsklasse beter afgewerkte luidsprekers gezien dan deze Veneres! Samen met Richard maken we vervolgens een superkritische ronde langs beide sculptuurparen en onbewust lopen mij bij het zien van zoveel aandacht voor detail, de rillingen over  de rug. Het is altijd gewoon heerlijk om te zien als er echt goed over producten wordt nagedacht en goede materialen worden gebruikt.

Venere 1.5

De 1.5 is het kleinste model uit de binnenkort met zes modellen gecompleteerde Venere reeks (de modellen 2.0 en 3.0 en Wall worden in de loop van 2013 geïntroduceerd). Wie het geluk heeft mogen smaken al eerder kennis met de Aida  te kunnen maken, ziet ook in de 1.5 en overige modellen van deze serie, het gracieuze lijnenspel en vooral de ‘ducktail’ van dit prestigieuze topmodel terugkomen. Deze oplopende verhoging met ingelegd glazen  (veiligheidsglas!) toppaneel en onderhuids aangebracht Sonus faber logo, is samen met de super strak afgewerkte, gebogen MDF behuizing (39,4 cm hoog, 20,6 cm breed en 30 cm diep), één van de hoofdkenmerken van de Venere serie. Het geeft deze modellen naast een grote herkenbaarheid, ook een heel eigentijds en fris uiterlijk. Terwijl de kast en het boven paneel van de testexemplaren in hoogglans zijn uitgevoerd, heeft het voorpaneel een mooi contrasterende zijdeglans afwerking. Het paneel is net als de rest van de behuizing, mooi afgerond en van MDF vervaardigd. Hierbij zijn zowel de 15 cm bas/midden luidspreker met Curv conus (een Sonus faber polypropyleen variant die voor een betere interne demping en hogere stevigheid zorgt) als de 2,9 cm soft dome tweeter dermate verzonken aangebracht, dat er niet alleen geen enkele schroef of bevestiging zichtbaar is, maar er ook een ideaal afstraalgedrag is ontstaan. Pal onder de woofer bevindt zich een langwerpige met schuim afgedekte sleuf die als basreflexopening dient, terwijl een viertal ronde, van metaal voorziene uitsparingen op het voorpaneel, houvast bieden aan hetzelfde aantal magneten op het frontdoek. De sterk taps toelopende achterzijde biedt tenslotte plaats aan een viertal hoogwaardige eigen ontwerp luidsprekeraansluitingen. Connectoren die naast een bi-wiring mogelijkheid, toegang bieden voor zowel spades als banaanstekkers, zijn voor een  gemakkelijker aansluiten, op slimme wijze versprongen gemonteerd. En ook al zijn de luidsprekers op het oplopende lijnenspel van bovenzijde na, zelf geheel recht, door de verschillende hoogtematen aan bijgeleverde aluminium kegels bedoeld voor de bodemplaat van de standaards, komen zowel luidsprekers als stands, volgens een nauwkeurig berekende hellingshoek achterover te hellen. Naast een mooier esthetisch aanzien, is dit vooral gedaan om een optimaal fase- en tijdgedrag te verkrijgen. De metalen bovenplaat van de standaards en de onderzijde van de luidsprekers zijn verder voorzien van schroefgaten waardoor beiden naadloos tegen elkaar kunnen worden geschroefd. De standaards (69,8 cm hoog, 27,6 cm breed en 32,6 cm diep) vormen verder door het aan de onderzijde van zwarte zeefdruk voorziene glas voor de voetplaat en de zijdeglans gespoten MDF staanders, zowel een prachtig contrast met de luidsprekers zelf, als een optimaal vertrekpunt om het beste uit de Venere 1.5’s te halen. Een bijbehorende set onderlegschotels zorgt er tenslotte voor dat uw kostbare ondergrond wordt gevrijwaard van ongewenste krassen. In technische zin valt op dat deze compacte monitor over een opvallend ruim frequentiebereik (50 Hz tot 25 kHz) beschikt. Wel is door dit relatief diepe laag en de compacte behuizing, het rendement met 85 dB wat aan de lage kant. Hoewel de nominale impedantie van 6 Ohm er dan weer voor zorgt dat deze luidsprekers al met een versterker van minimaal 30 Watt uit de voeten kunnen.

Venere 2.5

Waar de kleine Venere 1.5 nog uiterst luchtig en sierlijk overkomt, is de vloerstaande 2.5 al vanaf het eerste moment een stuk indrukwekkender. En hoewel de maten beslist anders zijn, zit er door de mooie verschaling wel een duidelijke eenheid tussen de twee modellen. Het verschil in voorkomen wordt verder ook onderstreept door de weegschaal. Want waar bij de monitor exclusief standaard, de wijzer al bij 6 kilo blijft steken, laat de vloerstaande 2.5 de wijzer naar een trotse 19,45 kilo uitslaan. Met zijn afmetingen van 110 cm hoog, 34 cm breed en 43,7 cm diep biedt dit grotere model tevens plaats aan grotere eenheden. Naast dezelfde van het Duitse DKM afkomstige verzonken aangebrachte soft dome tweeter, bevat de 2.5 één midden-basluidspreker van 18 cm en één basluidspreker van 18 cm. Beiden voorzien van een conus van Curv materiaal. Hoewel mijn testexemplaren van dit model in piano lak wit zijn uitgevoerd, is de rest van het materiaalgebruik en de styling hetzelfde als van de 1.5. Dus ook hier weer het ingelegde glanzende toppaneel van veiligheidsglas met Sonus faber logo, de basreflexsleuf onderaan de voorzijde en de in dit geval zes met metaal gevulde uitsparingen waar de magneetjes van het frontdoek een goed houvast in kunnen vinden. De onderzijde van de kast wordt net als de voetplaat van de standaards, geflankeerd door een zwart bedrukt glazen paneel met Sonus faber logo en de aluminium kegels in verschillende hoogtes met hun bijbehorende vloer sparende schotels. Mede hierdoor helt de kast net als bij de 1.5 onder een nauwkeurig bepaalde hoek achterover, met een optimaal tijd- en fasegedrag tot gevolg. Onderaan de achterzijde vind ik wederom het inmiddels al vertrouwd aandoende, versprongen aangebrachte kwartet aan custom made luidsprekerklemmen. Ofwel een zeker houvast voor zowel single- als bi-wiring toepassingen. In technische zin gaat de 2.5 een stap verder als de kleinere 1.5. Het laagbereik wordt met 10 Hz verlegd en loopt nu van 40 Hz tot 25 kHz, terwijl ook het rendement een wezenlijke 4 dB stijgt naar een nette 89 dB.

Luisteren 2.5

Mede om de Venere’s zo goed mogelijk te leren kennen, zijn beide modellen door importeur Durob bewust gloednieuw bij mij aangeleverd. Na het uitpakken en assembleren kies ik als eerste willekeurig voor de vloerstaande Venere 2.5. Een Cyrus 8 XP d versterker en 8 SE CD speler zorgen tenslotte samen met Sign Audio Technology bekabeling, in deze 1^e ronde voor een neutrale en evenwichtige aansturing van de luidsprekers. Het leuke van gloednieuwe, onbekende producten is dat ze feitelijk een onbeschreven blad zijn. Er is gewoonweg nauwelijks wat over de akoestische gedragingen bekend en ook de interactie met elektronicamerken moet nog helemaal worden onderzocht. De luidsprekers staan als basisuitgangspunt lichtjes ingedraaid op de plaats waar normaal ook mijn referentie Master Contemporary C luidsprekers staan opgesteld (260 cm uit elkaar, 70 cm van de zijwanden en 184 cm van de achterwand). En wanneer de eerste klanken uit het fabrieksfrisse model de luisterruimte instromen, neem ik al direct een volwassen en breedbandige weergave waar met indrukwekkende proporties. Het geluid heeft een mooie klankkleur en de nodige punch en het ruimtebeeld is al vanaf dit eerste moment beduidend groter dan de luidsprekers zelf. En hoewel het door de nog erg stijve luidsprekereenheden wel wat stram overkomt, schemert de potentie er al aan alle kanten doorheen. De eerste weken wordt er 24 uur per dag gespeeld waarbij af en toe even een kwartiertje bewust wordt geluisterd en ik aantekeningen maak. De eerste drie dagen gaat het niveau als een speer omhoog, waarna de weergave eenmaal daar aangekomen voor zeker 3 weken een wat wisselvallig parkoers gaat volgen. De ene dag nogal donker qua timbre en wat dik in het laag, terwijl een dag erna de situatie ineens weer helemaal omgekeerd kan zijn! Iedere week die vervolgens passeert, worden deze verschillen tussen Yin en Yang gelukkig alsmaar kleiner en minder uitgesproken. Na ongeveer een maand intensief spelen zijn de luidsprekers dermate stabiel geworden dat het echte serieuze luisteren kan beginnen. Het interessante wat mij vaak opvalt is dat de uiteindelijk ingespeelde weergave van veel luidsprekers, vaak erg lijkt op de beginsituatie net uit de doos. Ik doel dan vooral op het feit dat veel luidsprekers ondanks hun licht geforceerde karakter, vaak tijdens hun eerste speeluren ontzettend goed kunnen klinken en na een paar dagen vervolgens behoorlijk in kunnen zakken. Ook deze Venere 2.5 heeft hier waarneembaar hinder van en een goede dealer vertelt U over dit inspeelproces. Nu de inspeelperiode voorbij is vind ik de 2.5 een typische Sonus faber. Maar wel één waarbij naast de meer moderne en eigentijdse vormgeving, ook de klank een opfrisbeurt heeft gehad. Feitelijk is het de richting die door het topmodel Aida reeds is ingeslagen en alle reeds bestaande Sonus faber deugden zoals klankkleur, volheid, emotionele betrokkenheid en een mooi gelaagd ruimtebeeld bevat. Maar ook zaken als een hogere resolutie, meer openheid en snelheid toevoegt. Uiteraard gaat de Venere 2.5 hier lang niet zo ver in als het kostbare Aida voorbeeld , maar raakvlakken zijn er zeker legio te vinden en deze nieuweling heeft een balans die zowel veel mensen zal aanspreken, als zich heerlijk afzet tegen het analytische en bijna over gedetailleerde geluid wat zoveel merken en modellen tegenwoordig in toenemende mate lijken na te willen streven. Wanneer ik als eerste opname start met La Folia (Middeleeuwse dansen van het Iberische schiereiland uit de late Middeleeuwen) van Jordi Savall met zijn ensemble (CD Alia Vox AV9805), ben ik erg benieuwd hoe de Venere 2.5 hier mee om weet te gaan. Want naast een mooie, grootschalige ruimtelijkheid, vele laagjes en een grote diversiteit aan timbres, kan deze opname door de uitbundige dynamische expressie met vooral veel volume in het hoge middengebied, systemen en luidsprekers tot het uiterste drijven. Door stress in de weergave kan in zo’n geval snel luistermoeheid optreden. De 2.5 weet na fijn afstemming met de juiste bijpassende kabels, deze La Folia variant buitengewoon goed en evenwichtig weer te geven. De kleine percussie-instrumenten klinken puntig en dynamisch en de grote diversiteit aan snaarinstrumenten klinken puur, dynamisch en authentiek. De DKM soft dome tweeter weet daarbij goed het midden te houden tussen een mooi maar niet idioot hoog oplossend vermogen en goed uitgewerkte timbres die vloeiend en zonder vervelende randjes worden weergegeven. Het middengebied sluit hier goed op aan, maar is samen met het laag-midden wel wat donkerder van karakter. Dit zonder echter ooit door te schieten in een bedekt of zelfs suf geluid. Het laag zelf loopt tenslotte behoorlijk diep door waarbij het vooral de bovengemiddelde slagkracht is die iedere muzieksoort van een geloofwaardig fundament kan voorzien. Minimum – Maximum is een prachtig live album van de wereldberoemde Duitse band Kraftwerk en is een collage van verschillende optredens en van een exemplarisch goede opnamekwaliteit. Het nummer Autobahn betekende niet alleen de doorbraak voor deze viermansformatie in 1974, maar is mijns inziens tevens ook het mooiste nummer op deze dubbelaar. De Venere 2.5 geeft ook bij wijd opgedraaide volumeregelaar geen krimp of tekenen van stress en naast de prachtig grootse live indruk, zijn het vooral de drukvolle basklanken in combinatie met een goede definitie, die hier de nodige indruk weten te maken. Wanneer ik ook verschillende andere elektronica combinaties uitprobeer om de grenzen van deze nieuwe Sonus faber loot te bepalen, variërend van een Sugden CD21 Fusion CD speler met A21SE versterker tot een kostbare Burmester 089 CD speler met 032 versterker en tot zelfs een in dit geval buitensporige Jeff Roland Corus voor- met 625 eindversterker aan toe, blijkt de Venere 2.5 nog een heel stuk mee te gaan met de aangeboden kwaliteitsverbetering. Een knappe prestatie en veelzeggend over de gebruikte materialen en kwaliteit van dit luidsprekersysteem. Buizenversterkers gaan overigens ook prima zoals ik met een PrimaLuna ProLogue Premium en Unison Research Performance kon constateren. Maar let bij het gebruik van een willekeurige buizenversterker wel goed op de interactie tussen versterker en laagweergave. Deze vloerstaanders zijn namelijk in staat tot een volbloedig en genereus laag. En in bepaalde minder gunstige akoestische omstandigheden kan het zijn dat er wat magie van buizen opgeofferd moet worden om met behulp van een strakke transistorversterker het laag beter op de ruimte aan te laten sluiten.

Luisteren 1.5

Ook al zijn de overeenkomsten qua weergave groter dan de verschillen, de compacte Venere 1.5 blijkt in de dagelijkse praktijk zo zijn eigen charmes en eigenschappen in de strijd te gooien. Naast het rankere aanzien blijkt al tijdens de inspeelperiode dat deze monitor hier beduidend minder tijd voor nodig heeft dan zijn grotere broer. Mogelijke oorzaken kunnen hiervoor zijn dat de 1.5 minder luidsprekereenheden bevat, er een eenvoudiger filter met minder onderdelen en kortere bedrading wordt gebruikt. De opstelling van de weergevers blijkt verder niet echt kritisch te zijn. Hoewel er voor een maximaal eindresultaat natuurlijk wel met de plaatsing en het indraaien moet worden geëxperimenteerd. Net als bij zijn grotere broer, sluit ik ook de Venere 1.5 als eerste aan op de eerder genoemde Cyrus set. Het eerste wat mij hierbij eigenlijk meteen opvalt, is de volwassen weergave met een prima middenlaag fundament. Zeker gezien de veel kleinere behuizing verwachtte ik bepaalde weergaveaspecten, zoals optimaal loskomen van de kast, hoge coherentie en weinig kastkleuring – zaken die ook inderdaad allemaal worden waargemaakt. Maar een krachtig en gedefinieerd middenlaag is toch een stuk minder vanzelfsprekend voor zo’n compact exemplaar. Niet alleen komt de weergave hierdoor meteen opvallend krachtig en volwassen over, ook krijgen vele instrumenten juist dat extra stukje geloofwaardigheid en overtuigingskracht, wat veel compacte luidsprekers vaak niet voldoende kunnen bereiken. Uiteraard mogen er aangaande maximale geluidsdruk en diep laagfundament ook weer geen wonderen worden verwacht, maar ook hiermee staat de 1.5 dapper zijn mannetje. De hoog weergave komt verder overeen met de 2.5 en is dus neutraal, open en ruim voldoende gedetailleerd zonder ooit overdreven over te komen. In de koppeling tussen hoog, midden en laag vind ik de 1.5 zelfs nog net wat beter scoren als de 2.5. Iets wat mogelijk te maken zou kunnen hebben doordat deze monitorluidspreker van een 15 cm bas/midden eenheid is voorzien, terwijl in de 2.5 een 18 cm exemplaar wordt ingezet. De eerste is niet alleen wat sneller, maar sluit qua diameter en afstraalgedrag gewoon wat beter aan op de 2,9 cm tweeter. Wanneer ik alles vertaal in de uiteindelijke weergave, dan weet de Venere 1.5 niet alleen een heel muzikale en vloeiende weergave neer te zetten, maar ook monitor typisch het ruimtelijk beeld en het loskomen van de kast bijzonder overtuigend te etaleren. De weergave toont daarbij opmerkelijk levendig en kan behoorlijk grote dynamische contrasten uitstekend verwerken. Wanneer ik dit omzet in muzikale voorbeelden kom ik al snel op de eind augustus 2012 gepresenteerde langverwachte opvolger van het album Spiritchaser uit. Ik heb het dan natuurlijk over niemand minder dan Lisa Gerrard en Brendan Perry en hun nieuwe album Anastasis. Lisa en Brendan zijn overigens beter bekend als de eclectische band Dead Can Dance. Ofwel een duo waarbij de muziek niet in een bepaald genre is in te delen. Als we het toch over invloeden hebben, vinden we in de DCD muziek een vermenging van Keltisch, Oosterse, Middeleeuwse en moderne klassieke muziek. Dat aangevuld met een tapijt aan percussiegeluiden, oude of niet westerse instrumenten en de woordeloze zang van Lisa Gerrard, geven deze band zijn unieke geluid. Anastasis is absoluut tot op heden het meest toegankelijke album van dit tweetal en het artwork van de CD booklet, illustreert prachtig de sfeer van het album. Mede doordat de DCD muziek een grote plus heeft als de luidsprekers een diep laagfundament kunnen neerzetten, is de Venere 1.5 hierbij eigenlijk licht in de minderheid. Maar ook al is het diepe dragende gevoel hier dan wel wat minder sterk vertegenwoordigd als bij de grotere Venere 2.5, de emotionele impact en het ‘meebeleven’ van het ‘verhaal’ zelf, worden wel ijzersterk door deze prijsgunstigste Sonus faber loot vertolkt. Heel andere muziek maar net zo magisch is de werkelijk schitterende vertolking en opname van de Complete Sonatas & Variations van Beethoven door Pieter Wispelwey op cello en Dejan Lazié op piano (Channel Classics CCS SA 22605). Topmuzikanten op de toppen van hun kunnen en perfect gevangen door engineer en producer C. Jared Sacks in het Muziekcentrum Fritz Philips in Eindhoven. Zelden heb ik zo’n realistisch geregistreerd cello en pianoconcert gehoord, met muzikanten die ook nog eens zo goed op dreef zijn. En dit album behoort dan ook wat mij betreft tot de beste in zijn soort. Gezien het rijk getimbreerde karakter wat alle Sonus faber luidsprekers en dus ook deze Venere 1.5 in meer of mindere mate bezit, is het geen wonder dat de weergave van dit klassieke album en de 1.5 als voor elkaar gemaakt lijkt. De bühne, cello en piano, versmelten met mijn luisterruimte en zeker voor het gevraagde geld, wordt hier een meesterlijke prestatie neergezet. Enerzijds is de Venere 1.5 wat gemakkelijker aanstuurbaar dan de grotere 2.5, maar anderzijds is het rendement met 85 dB tegen 89 dB voor de 2.5, wel gevoelig lager. Dus wederom gaat een stabiele buizenversterker weer uitstekend en kan een diepere invulling aan de muziek geven. Maar al naargelang muziekkeuze, luistervolume en ruimte kan in sommige gevallen een stabiele transistorversterker de betere keuze zijn. Een kwestie van uitproberen.

Dat Sonus faber met de Venere reeks nieuwe wegen is ingeslagen moge duidelijk zijn. En waar het de één mogelijk zal storen dat het Italiaanse bastion voor de productie is verlaten, zal het voor anderen (inclusief mijzelf) niet anders dan een logische keuze zijn. Als men zoveel kwaliteit tegen zo’n scherpe prijs wil kunnen aanbieden, moeten nu eenmaal bepaalde keuzes worden gemaakt. Sonus faber heeft voor deze nieuwe serie niet op de materialen zelf bespaard en heeft met de inzet van het vertrouwde Italiaanse ontwerpteam, slimme constructiemethodes en fabricage in China, een serie luidsprekers neergezet die naast uiterst concurrerend in zijn prijsklasse tot één van de koplopers behoort. Voor dit bedrag zijn er natuurlijk nog wel meer  mooie en vooral goed klinkende luidsprekers verkrijgbaar. Maar betrekken we naast de evenwichtige klank ook de afwerking, styling en pride of ownership, dan bekleden deze Venere modellen een bijna unieke positie en bevestigen opnieuw de leidende rol van deze Italiaanse luidsprekerfabrikant op het wereldplatform.

Prijzen

Sonus faber Venere 2.5 pianolak zwart of wit          € 2.550,- per paar

Sonus faber Venere 2.5 houtafwerking                    € 3.000,- per paar

Sonus faber Venere 1.5 pianolak zwart of wit          € 1.150,- per paar

Sonus faber Venere 1.5 houtafwerking                    € 1.450,- per paar

Venere standaards                                                     €    450,- per paar